Nachten hadden we wakker gelegen en alle mogelijkheden die we hadden waren de revue gepasseerd. Voor mij was het duidelijk dat René’s verblijf in het Thomashuis geen dag langer dan nodig moest duren. Een spoedige verhuizing terug naar het terrein van Pergamijn zat er niet in, maar we hadden thuis de plek en de tijd om hem voorlopig in deze overgangsfase op te vangen Lees verder
Sinds de beslissing was gevallen om René weer terug te verhuizen naar Pergamijn hervonden we onze rust omdat we nu wisten welke kant we opgingen. Het tijdstip waarop was echter niet afdwingbaar. Hoewel het echtpaar had verkondigd zo lang als het duurde goed voor René te willen zorgen, gaven ze ons nu, gezien de inhoud van hun e-mails, het gevoel dat ze René de deur uitkeken.
Toen we René op zaterdagavond 21 maart ophaalden hadden we nog geen enkel bericht gehad over hoe het was gegaan in de afgelopen weken. In het op-en-neerschriftje stond al vanaf 2 maart niets genoteerd.
